Ik héb ze!
Zó zien ze er tegenwoordig uit:
Ik dacht gisteren: “Het is mooi weer, laat ik het dan maar proberen, als het niet lukt heb ik in elk geval een flinke gezonde wandeling gehad.”
Dus: op naar het ING kantoor aan de Westvest. Ze zullen wel gedacht hebben dat de fusie met de Postbank een opfrisbeurtje van de huisstijl rechtvaardigt. Maar dít oranje, je zou er spontaan je lidmaadschap van de plaatselijke oranjevereniging van opzeggen. Ik kreeg zowat lasogen van alle oranje leeuwen en teksten boven de verschillende balies.
Afijn, achter de balie INLICHTINGEN stond een vriendelijke dame van middelbare leeftijd. Je kon zó zien dat ze wel wat aan kon, ze zal wel een her-ingetreden moeder van een rijtje puberende kids zijn, of een ex verpleegster.
Toch begon ik voorzichtig, want je weet nooit wat er gebeurt. Ik zal wel niet de eerste zijn met dit probleem en een zenuwinzinking of een agressieve uitval is zó uitgelokt vandaag de dag.
Maar, zowaar ze begreep mijn probleem en overhandigde mij een stapeltje van 40 giroenveloppen nieuwe stijl en ze bood me zelfs een kaartje aan waarop ik kon zien in welke winkel ik welke postkantoor handeling kon laten verrichten. Dat heb ik dus al, maar alle geld gerelateerde voorheen postkantoordingen moeten dus nu bij de ING
Waarvan akte.
Tag: Producten
Items die betrekking hebben op producten die opmerkelijke eigenschappen hebben
Giro enveloppen
Vroeger had je de PTT: Posterijen, Telegrafie en Telefonie, die samen met de PostCheque en GiroDienst (PC&GD) werd gerund als Staatsbedrijf. Dat was mooi, dan wist je namelijk dat je voor een postzegel naar het postkantoor moest, en om geld op te nemen, en om…. zeg het maar, elke week één keer in de rij staan en je had alles geregeld. Kent u dit logo nog?
Maar ja, de tijden veranderen, alles zou door het privatiseren van overheidsbedrijven en het toelaten van concurrentie goedkoper en beter worden.
Oma Tineke vroeg mij: Als jij nou even naar de C100 loopt om hamlappen te halen, neem dan op de terugweg een stapeltje giro-enveloppen mee van de Bruna.
Van de Bruna? hoor ik u denken, jawel, van de Bruna. Het nieuwe postkantoor op de Zuidwal, waarvan het cement inmiddels net droog is, is namelijk gesloten omdat het niet meer rendabel is.
Dat komt door e-mail, Sandd, het verlies per 1 juli van hun laatste monopolie: de brieven mogen nu ook door de concurrentie verstuurd worden, en zo zijn er nog wel wat redenen op te noemen.
Nu zijn er een aantal winkels in de binnenstad bereid gevonden een aantal taken over te nemen, elke winkel heeft een ander pakket, allen weet je dat je overal postzegels kan kopen, maar voor andere dingen zoals kenteken overschrijven of pakjes versturen van meer dan 1 kilo, dat wordt lastig, dan moet je de kaart raadplegen die huis aan huis is verstrekt om te zien waar dat kan.
Afijn, ik loop de Bruna binnen en zie tot mijn schrik dat er dertien(!) wachtenden voor mij zijn, en, omdat ik het niet vertrouw vraag ik aan de juffrouw die een stapel krasloten, lottoformulieren en/of staatsloten door een apparaat staat te halen (want ja, boeken verkoop je vandaag de dag niet meer, dan maar ergens anders je omzet uit halen, groot gelijk) of ik haar iets mag vragen. Gelukkig mag dat. Ik durf het haast niet meer maar vraag haar toch of ze ook giro-enveloppen hebben.
Nee, zei ze, en met een nauwelijks onderdrukte dramatiek in haar stem, alsof het Kabanke Kebonke en Jan Smit betrof, vervolgde ze: want TPG en ING zijn uit elkaar.
Ik moest het maar bij het ING kantoor op de WestVest proberen.
Maar, dat doe ik dan morgen wel, met frisse moed, want ik denk dat die op maandag dicht zijn, want ja, personeelskosten besparen natuurlijk, en iedereen internetbankiert toch?
IKEA schroeven
U kent ze vast wel als u een keer een linnenkast in elkaar heeft gezet.
Prachtig zijn ze, ze “bekken” goed in kops spaanplaat, zitten keurig op z””n plaats door het verdikte stukje onder de kop, én…
ze zijn perfect te monteren met het bijgeleverde imbus-slingertje.
Ze bestaan zelfs in verschillende diktes. Ik ben er enthousiast over, zo ook vandaag bij het in elkaar zetten van de nieuwe linnekast voor mijn kleindochter.
Echter… er is een maaaaaaaar aan.
Deze reputatie wordt veroorzaakt door de ontwerpers van de kast.
Eerst dacht ik dat het een incidentele ontwerpvergissing was, maar vandaag was de zoveelste keer dat ik tegen hetzelfde probleem aanliep.
Het zit namelijk zo. Je dient de zijwanden, boven- en onderkant van de kast te “vergaren” terwijl de kast als het ware op zijn voorkant liggend in elkaar groeit. Zo kan je niets kraken en kan je eenvoudig als laatste de achterkant er op aanbrengen.
Je moet dus of de kast ter plaatse een paar centimeters optillen (wat niet te doen is) danwel het sleuteltje telkens verzetten.
Het frustrerende is dat de afstand tussen de andere gaatjes en de achterkant van de kast, de bovenzijde dus nu nog, wel groter is dan de zwaai van het slingersleuteltje.
Hij staat. En… je zegt het maar als ik je kan helpen om zo’n kast in elkaar te zetten. Het maakt niet uit waar je de kast koopt, of van welk merk hij is, ze hebben het allemaal.
Het is goed gekomen hoor!